Dionysios solomos national anthem

Σε γνωρίζω από την κόψη
Του σπαθιού την τρομερή,
Σε γνωρίζω από την όψη,
Που με βιά μετράει τη γη.

Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη
Των Ελλήνων τα ιερά,
𝄆 Και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
Χαίρε, ω χαίρε, ελευθεριά!

𝄇

Εκεί μέσα εκατοικούσες
πικραμένη, εντροπαλή,
κι ένα στόμα ακαρτερούσες,
«έλα πάλι», να σου πει.

Άργειε να 'λθει ήταν όλα σιωπηλά,
𝄆 γιατί τά 'σκιαζε η φοβέρα
και τα πλάκωνε η σκλαβιά.

𝄇

Δυστυχής! Παρηγορία
μόνη σου έμενε να λες
περασμένα μεγαλεία
και διηγώντας τα να κλαις.

Και ακαρτέρει, και ακαρτέρει
φιλελεύθερη λαλιά,
𝄆 ένα εκτύπαε τ’ άλλο χέρι
από την απελπισιά.

Dionysios solomos national anthem

𝄇

Κι έλεες: «πότε, α! πότε βγάνω
το κεφάλι από τσ' ερμιές;»
Και αποκρίνοντο από πάνω
κλάψες, άλυσες, φωνές.

Τότε εσήκωνες το βλέμμα
μες στα κλάιματα θολό,
𝄆 και εις το ρούχο σου έσταζ’ αίμα,
πλήθος αίμα Ελληνικό.

𝄇

Se ghnorízo apó tin kópsi
Tu spathiú tin tromerí,
Se ghnorízo apó tin ópsi,
Pu me viá metrái ti ghi.

Ap’ ta kókkala vghalm